De snelheid waarmee de seconden minuten worden,minuten uren en de uren veranderen in dagen ligt in de wetenschap vast. Gevoelsmatig gaat het echter veel sneller dan wat wordt beweerd. Het is alweer twee weken geleden dat ik mijn koffer in mijn kamer oppakte en naar beneden liep om mijn huisdeur voor 4 maanden achter me te sluiten. Zoals jullie weten verliep mijn aankomst in praktische zin soepeltjes. In emotionele zin echter waren er strubbelingen. Naarmate de tijd verstrijkt ben ik meer gaan wennen aan mijn appartement, mijn buurt en de Maltese levenswijze (voor zover ik deze heb leren kennen).

Mijn appartement voelt door wat kleine aanpassingen nu meer als een thuis. Ik weet nu ook hoe ik naar de dichtstbijzijnde supermarkt moet lopen. Mijn huis terugvinden bleek moeilijker te zijn dan gedacht. Daar liep ik dan met mijn boodschapjes straat in straat uit, de ene keer blij dat ik iets zag wat bekend voorkwam en het volgende moment stom verbaast dat ik niets herkende. Na ongeveer 30 min voor mijn gevoel cirkeltjes te hebben gelopen liep ik een steegje uit en zag ik aan mijn rechterhand Busy Bee (het koffietentje), blij verrast dat ik de weg had gevonden liep ik snel door (realiserend dat mijn ingebouwde tomtom aan vervanging toe is). Opgelucht dat ik mijn huis had gevonden voordat het donker werd, want mijn straat vinden in het donker zou het helemaal een kunst zijn.

Naast de praktische dingen die ik heb ontdekt heb ik ook ervaren hoe het is om alleen te zijn.Ikkan mij nietheugen wanneer ik voor het laatst alleen ergens naartoe ben geweest. In Nederland doeikgeheel in mijn eentjeboodschappen(ook niet altijd) en ga ik sonsalleen winkelen. De dagelijkse activiteiten verricht ik vaak met anderen, laat staan dat ik alleen op vakantie of iets dergelijks ben geweest. Vanaf het moment dat ik opsta tot het moment dat ikonder mijn warme dekens kruip leef ik met anderen. Om niet wekelijks bij een psycholoog op de bank naar het plafond te liggen staren moest ik lerenalleen op padte gaan. In de avonden ga ik nu dan ookeen stukje wandelen, drankje doen of een hapje eten. Nog steeds voelt het raar om ergens binnen te lopen en vragen om een tafel voor 1.5 (ik en mijn romannetjes, we zijn tegenwoordig onafscheidelijk). Echter naarmate ik meer mensen leer kennen zal ook hier mijn agenda snel voller raken. Niettemin denk ik dat het goed is in ieder geval 1 keer in je leven zoiets mee te maken, vooral als je, net als mij,altijd leeft via je vol geplande agenda.

Malteze Avonden

Maltezers beginnen vroeg met werken en kunnen daarom rond een uur of 5 pm naar huis. De rust die heerst over de straten verdwijnt. Het straatbeeld: mensen opgesloten in een auto in een lange file of in overvolle bussen. Daarnaast zie je velen joggen of snel lopen, iets wat hier erg geliefd is, niet geheel onbegrijpelijk wanneer je de boulevards met de mooie vergezichten in ogenschouw neemt. Anderen gaan met de kinderen naar parken/speelplaatsen of doen boodschappen bij de groenteboer die met zijn busje aan de kant van de straat staat. Wat opvallend is, is dat oudere echtparen niet onder doen voor de jongeren. Ze gaan samen op pad of zetten stoelen en tafels voor hun huis om een drankje te doen met buren, familie en of vrienden. Al met al zoekt iedereen op zijn eigen manier de gezelligheid.Het verschil tussen Malteze ende Nederlandse (West Europese) levenswijze is ineens duidelijk zichtbaar. Tussen 5 en 11pm staat de tijd even stil hier, je ziet ze genieten, bijkomen van de dag. Iets wat wij te weinig doen en als we het doen is het maanden eerder besproken, afgesproken en in de agenda gezet. De agenda cultuur die wij in Nederland kennen, wordt hier niet (altijd) op prijs gesteld.

Alexander op Malta

Op moment van schrijven ben ik alweer een aantal uurtjes terug van het vliegveld. Ik zwaaide, glimlachte en met alles wat ik in mij had hield ik nog net de tranen binnenboord. De week waar we ons zo op hadden verheugd is alweer voorbij. Afgelopen dinsdag kon ik mij amper concentreren (gelukkig had ik het druk op werk waardoor de tijd voor mijn gevoel snel ging). Het vliegtuig zou rond een uurtje of twee landen op het warme mooie eiland in de Middellandse Zee. Zo rond half 2 liep ik snel lopend naar huis, en in de verte om de hoek hoorde ik dan zijn stem en uit vreugde zag ik 2 treden voor 1 aan en brak zowat mijn nek, maar dat deed er niet toe want ALEX WAS OP MALTA. De daaropvolgende dagen werden gevuld met werk en vooral heel veel gezelligheid. Overdag zat ik gewoon op kantoor en vermaakte Alex zich met zijn meegenomen werk. s' Avonds hadden we alle tijd voor elkaar, lekker hapje eten, bij kletsen en proberen nog iets van het eiland te zien. Helaas kwam van het laatste weinig terecht omdat we het veel leuker vonden om lekker te eten en uren over de mooie boulevards te lopen. Dus de echt toeristische dingetjes ga ik zelf doen (of met de andere bezoekers ;))

Foto's volgen snel!

Liefs,